Gęstość  zaludnienia:  83 osoby/km².

Skład  etniczny  (1991 r.):  Chorwaci  (78%),  Serbowie  (12%),  Węgrzy  (1%),  „Jugosłowianie”  (osoby  nie  czujące  przynależności  do  żadnej  grupy  narodowościowej)  (2%),  Muzułmanie  (1%),  Słoweńcy,  Czarnogórcy  i  inni  (6%).

Główne  wyznania  (1991):  katolicy  (77%),  prawosławni  (11%),  protestanci  (1%),  muzułmanie  (1%),  inne  (7%),  bezwyznaniowi  (3%).

Analfabetyzm:  3%.

Urbanizacja:  54%.

Główne  miasta  (liczba  ludności  w  tys.):  Zagrzeb  (707),  Split  (189),  Rijeka  (168),  Osijek  (105),  Zadar  (76),  Karlovac  (70),  Pula  (62).

  Od  1990 r.  zaznacza  się  spadek  liczby  ludności  Chorwacji,  a  przyrost  naturalny  ma  wartości  ujemne  (w  1994 r. -0,2 ‰).  Na  zmiany  ludności  Chorwacji  duży  wpływ  miały  migracje  zagraniczne  (od  połowy  XIX w. do 1981r.  wyemigrowało  z  kraju  ok.  740  tys.  Chorwatów)  oraz  powojenny  rozwój  gospodarczy  kraju,  który  spowodował  z  kolei napływ  ludności  z  innych  obszarów  byłej  Jugosławii.  Lata  90.  są  kolejnym  okresem  silnych  ruchów  migracyjnych  ludności  Chorwacji,  w  związku  z  trwającym  konfliktem  zbrojnym.  Prawie  60%  powierzchni  państwa  objęte  jest  procesem  depopulacji.  Grupa  ludności  w  wieku produkcyjnym  obejmuje  62,2%  mieszkańców  kraju; w  strukturze  demograficznej  dominują  kobiety  (51,5%),  a  rodzina  liczy  średnio  3 osoby.  Poziom  wykształcenia  ludności  nie  jest  wysoki  (w  1991 r.  ponad  127 tys.  osób  było  analfabetami,  a  wykształcenie  półwyższe  i  wyższe  miało  tylko  9%  ludności).